- Słyszałam krzyk. Nie słyszałeś? Tam, za budynkiem. Tam latarnia nie świeci. Chyba za zakrętem... tam przeszedł jakiś cień, jestem tego pewna. Nie bądź głupi, nie wydawało mi się! Coś się tam wydarzyło! Ja... lepiej stąd chodźmy, to przecież teren Cienistych Złodziei. Pewnie ktoś... Szyb... Benny? Ben? Ben, gdzie... 

Mieszkańcy czarnej części doków już dawno temu oduczyli się słyszeć nocne krzyki. Wrzask kobiety umilkł równie szybko, co miauknięcie przepędzanego z wysypiska kocura - zdecydowanie zbyt szybko. 

W cieniu zakamarka objawił się mężczyzna, obdartus umorusany błotem. W nocnych mrokach prawie nie było widać jego mrocznej twarzy, zapadłej, pomarszczonej, o sinych, zmęczonych oczach. Szedł boso, jedną dłonią wspierał się o kant drewnianego budynku, a jego półotwarte usta tkwiły w tępym, rybim wyrazie. Skóra żebraka mocno opinała chude kości, przez podartą koszulę dało się policzyć żebra mężczyzny. Bełkotał, ale nie mówił. Może nie potrafił? 

Każdemu, kto się doń zbliżył, błagalnie wskazywał jeden kierunek obiema rękami, kto zbliżył się bardziej, tego aż za ręce ciągnął - lecz chudy był i mierny, siłą zdziałać nie mógł nic... przejdź do wątku.